Keurmerk Jansen over #koemelkvrij #tarwevrij en #glutenvrij

Om maar meteen met het belangrijkste te beginnen: nee, ik eet niet tarwe- en melkvrij omdat dat hip is, gezonder zou zijn óf ik er van af zou vallen. Vaak wordt me gevraagd waarom dan wel. Ik was immers voor die tijd niet doodziek en had geen zichtbare klachten.

Voor wie het interessant vindt beschrijf ik in dit blog eens uitgebreid hoe het komt dat we in 2014 nog alles aten en inmiddels volledig koemelkvrij (en ik daarbij tarwevrij) eten.

“Vroeger”

Eigenlijk moet ik je hiervoor eerst even mee nemen naar een flink aantal jaren terug. Mijn eerste kennismaking met de gevolgen van een voeding intolerantie was toen mijn zus (ze was een jaar of 20) ziek werd. Het leek wel alsof ze reuma had. Ze kon bijvoorbeeld geen gewone pen meer vasthouden en schrijven was lastig. Een traject met medicijnen (en alle gevolgen van dien) volgde. Gelukkig had ze een arts die alert was en verder ging zoeken. Na doorverwezen te zijn naar een reumatoloog opperde die dat het misschien wel een glutenallergie zou kunnen zijn. We hadden van ons leven nog nooit van een gluut gehoord, maar als je ziek ben wil je alles proberen om beter te worden. Ze begon aan een glutenvrij dieet en knapte dagelijks iets meer op. Binnen 3 maanden waren vrijwel alle klachten weg. Voor ons was direct duidelijk wat eten met je kan doen als je intolerant bent.

Een aantal jaren later leerde ik mijn schoonzus kennen. Als baby een “echte” huilbaby en altijd in de doktersmolen gebleven ivm darmklachten. Tot, zo’n 25 jaar later, duidelijk werd dat ze verschillende allergieën had! Van schaal en schelpdieren tot conserveringsmiddelen en van kleurstof tot histamine.  Een super streng en sober dieet had het resultaat dat ze zich eindelijk beter ging voelen.

Mijn interesse voor effecten van voedingsmiddelen fascineerde me hierdoor al eerder. In de veronderstelling dat ik daar zelf niet mee te maken zou krijgen. Maar ik volgde met belangstelling trajecten van vrienden die het vermoeden hadden dat hun kind “ergens op reageerde”. Zo hoorde ik ook de verhalen over bioresonantie en dat je daarmee eenvoudig intoleranties zou kunnen opsporen.

Voorruit, ook een keer een foto van ons 😉

“Najaar 2014” // Stan

Vanaf dat mijn zoontje een maand of 9 was werd hij steeds vaker ’s nachts wakker. Ontroostbaar was hij. Dit werd steeds erger. Met als resultaat dat we midden in de winter vaak konden zien dat eigenlijk heel veel mensen om 3.00 uur ’s nachts het licht aan hebben in huis…Na de zoveelste nachtelijke wandeling konden we niet meer. Wat was er toch aan de hand. Aangezien kinderen rond hun 1ste verjaardag “gewone” melk mogen, besloten we rond die periode met een paar slokken van ons te beginnen. En tot onze verbazing moest Stan een paar minuten daarna overgeven. Toeval dachten we. Een week later nog een keer proberen. En warempel, weer moest hij spugen. Daardoor kreeg ik het vermoede dat hij misschien een lactose-allergie had. Maar hoe kom je daar achter? Juist, die bioresonantie.

Ik maakte een afspraak en we gingen op bezoek. En wat bleek. Stan was niet alleen intolerant voor koemelkeiwit (dus lactose ging wel) maar ook voor appels, pinda’s, varkensvlees en citrusvruchten. Geen wonder dat hij buikpijn had!

We pasten een streng “dieet” toe en ja hoor. Binnen een week sliep meneer zonder pijn! Wel werd hij nog wakker om wat te drinken, achteraf denk ik dat dit in die maanden zo in zijn ritme was gekomen. En wat mij enorm opviel was dat Stan weer het gezellige mannetje werd zoals hij in de eerste maanden na zijn geboorte was.

“Voorjaar 2015” // Leonie

Toen ik iemand vertelde over het verhaal van Stan, wist diegene me te vertellen dat voeding ook een trigger kon zijn voor psoriasis. Iets wat ik inmiddels al wat jaren had, en dat met name na beide zwangerschappen erg was toegenomen. Ik was me daar niet van bewust maar nam de stap en maakte ook een afspraak voor mezelf. Nog wel enigszins sceptisch en onder het mom van “ ik ben goed verzekerd dus het kost me toch bijna niets”.

En eigenlijk gek, ik dacht nog “bij mij zal er wel niets uitkomen. Ok, ik heb wel last van die psoriasis plekken en ja, ik ben super moe, maar welke moeder is dat niet?” De test was gedaan en tja… Het oordeel was: Erg gevoelig voor koemelk en ik reageerde daarnaast op appels, tarwe, pinda’s en varkensvlees. Zo, daar sta je dan. Daarnaast werd gezegd dat door het mijden van deze producten ook mijn hooikoorts wel eens veel minder heftig zou kunnen zijn. Maar met de resultaten van mijn zus, schoonzus en inmiddels mijn zoontje in het achterhoofd gooide ik het roer drastisch om. Geen druppel koemelk of grammetje weipoeder meer voor mij.

Uit de test kwam dat ik 20% tarwe zou kunnen verdragen. Omdat “soms” iets van tarwe eten me heel lastig leek (want wanneer is het teveel opgestapeld?) besloot ik tarwevrij te eten maar geen rekening te houden met kruisbesmetting. Op dit moment merk ik dan ook dat ik van 1 hapje roomkaas (een keer per ongeluk gekregen) wel ziek wordt. Van 1 kipnugget (en dus tarwe) heb ik alleen een zwaar gevoel in mijn buik (type riem op de ruimste stand en op de bank liggen).

In mijn recepten zal je zien dat ik glutenvrij en tarwevrij (spelt lukt in mijn geval wel) afwissel. Deels omdat ik niet zeker weet of ik een grens van teveel spelt heb. Anderzijds omdat ik ook met regelmaat iets voor mijn zus maak (met coeliakie dus).

“Voorjaar 2016” // Liz

Inmiddels waren we er aangewend geraakt dat mama en Stan niet alles mogen eten en Liz en papa wel. Het viel me op dat Liz de laatste paar weken erg slecht hoorde. Ook de oma’s en de vaste oppas vroegen of ik niets merkte. Een bezoekje aan de huisarts volgde. Na een blik te werpen in haar oren wist hij me te vertellen dat Liz een typisch “buisjes-kind” was. Haar holtes waren verstopt door een verkoudheid (ze had er zelf geen last van). Ze kreeg een neusspray maar als het niet overging moesten we terugkomen. Waarschijnlijk met een doorverwijzing voor buisjes als gevolg.

Na 2 of 3 weken neusspray kon Liz weer goed horen, wat een verademing. Tot ze 2 weken daarna wederom terug bij af was. Uiteraard weer terug naar de huisarts. Daar vroeg ik of het misschien een gevolg kon zijn van koemelk (ik had vaker gehoord dat mensen veel KNO klachten hebben van koemelk). Alsof ik frans, chinees en engels door elkaar praatte, zo gek keek de arts me aan. Ik kreeg een verwijsbrief voor de KNO arts voor de buisjes. We besloten voor de afspraak met de KNO arts toch eerst een bioresonantie test te doen. En mijn vermoeden werd bevestigd. Intolerant voor koemelk en daarnaast voor varkensvlees. We kozen voor een koemelkvrij dieet en daarnaast drie behandelingen met bioresonantie om het herstel van de slijmvliezen te herstellen.

De afspraak met de KNO-arts volgde. Ik vond het zo spannend! Want hoewel Liz inmiddels weer goed kon horen (en aanmerkelijk meer energie had en minder nasaal sprak) wisten we natuurijk niet hoe het met de holtes gesteld was. De KNO-arts (die overigens wel een link zag tussen koemelk en opgezette slijmvliezen/holtes) was meteen duidelijk. Er was nu geen reden voor buisjes, maar hij kon wel zien dat het er was geweest. Dus we moesten na 6 weken terugkomen. Als het herstel zich zou doorzetten dan waren buisjes definitief niet nodig, anders zou ze er toch aan moeten geloven. Na 6 weken bleek er totaal niets meer aan de hand te zijn! Inmiddels zijn we alweer bijna een jaar verder (met intussen wekelijks zwemles) maar ze heeft niets meer aan haar oren gehad.

“Resultaat”

Al met al kan ik zeggen dat we alledrie op onze eigen manier enorm zijn opgeknapt na het weglaten van bepaalde zaken in onze voeding. Naast de direct lichamelijke dingen (buikpijn, psoriasis, verstopte oren) zijn we allemaal veel minder moe. Voor mij was heel tekenent dat ik na ongeveer 2 weken ’s avonds om 23.30 dacht “ik moet maar eens naar bed gaan, anders ben ik morgen misschien moe”. Terwijl ik daarvoor probeerde om tot 22.30 wakker te blijven. Daarnaast had ik datzelfde voorjaar voor het eerst sinds jaren mijn medicijnen voor hooikoorts niet meer nodig!

Mensen die wat sceptisch zijn over bioresonantie begrijp ik heel goed. Als je iets niet exact begrijpt dan lijkt het een soort helderziendheid. Meer dan eens heb ik gehoord: “ja iedereen die daar naar toe gaat heeft wel iets, dat kan toch niet?” Ik denk echter dat iedereen wel iets heeft waar hij/zij eigenlijk niet zo goed tegen kan. De uitwerking van het voedingsmiddel zal echter bij iedereen verschillend zijn en het is dan ook heel persoonlijk of je er (te) veel last van hebt.

En heb je nergens last van, dan hoef je volgens mij ook helemaal niet te weten wat jouw mogelijke intolerantie is. Gewoon lekker genieten van al het lekkers ;-).